Οδύσσεια:Το κοσμικό ταξείδι της ψυχής στο συναυλιακό χώρο Μαρία Δημητριάδη

Ομιλήτρια: Μ. Μαραγκού

Σάββατο στις 7:30 μ.μ. – 9 μ.μ.


Συναυλιακός χώρος Μαρία Δημητριάδη, Αδειμάντου 12 Κόρινθος

Οδύσσεια. Τὸ ταξείδι τῆς ψυχῆς στὸν κόσμο καὶ ἡ ἐκθεωτικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου, κωδικοποιημένα στοὺς στίχους τοῦ ἀξεπέραστου αὐτοῦ ἔπους τοῦ θείου ποιητὴ τῆς φυλῆς μας. Καὶ τὸ κλειδὶ τῆς ἑρμηνείας τοῦ καλὰ κρυμμένου μυστικοῦ; Μὰ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὸ τέλειο ὄργανο τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ ἐκφραστὴ τῆς οὐσίας στὸν κόσμο τῆς ὕλης.

Ἡ Ὀδύσσεια εἶναι πρωτίστως ἕνα ἐσωτερικὸ ταξείδι στὴν Ποσειδώνια θάλασσα τοῦ συναισθήματος, μία καθαρσιακὴ πορεία τῆς ψυχῆς ἀπ’ τὴν κακότητα τῆς ὕλης, ποὺ ἔχει δύο κατευθυντήριες γραμμές, τὴν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς καὶ τὴν ἀπόκτηση τῆς μυστηριακῆς γνώσης στὴν ἔνσαρκη κατάσταση. Τὰ τέρατα κι ὅλες οἱ δοκιμασίες τοῦ Ὀδυσσέα-νοῦ εἶναι τὰ πάθη τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ποὺ ἐμφυσοῦν οἱ πήμονες δαίμονες-μνηστῆρες, οἱ δοκιμαστὲς τῆς ψυχῆς-Πηνελόπης στὴν ἐνσάρκωση, χρησιμοποιῶντας τὶς αἰσθήσεις.

Ἡ φιλοσοφία μᾶς δείχνει ἀκριβῶς τὸν τρόπο μὲτὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ καθαρθοῦμε ἀπὸ τοὺς ρύπους τῆς κακότητος, τὸ «πῶς βιωτέον», καὶ ἡ Ὀδύσσεια εἶναι ἡ συμβολικὴ ἀποτύπωση τῶν σταδίων αὐτῆς τῆς ἐξελικτικῆς πορείας τῆς ψυχῆς, μέχρι ποὺ ὁ Ὀδυσσέας-νοῦς φτάνει μόνος στοὺς Φαίακες, τοὺς κατὰ φύσιν δαίμονες-ἀγγέλους, καὶ ἐκθεώνεται. Γίνεται κι αὐτὸς «κατὰ σχέσιν δαίμων», ἕνας «βροτὸς Φαίαξ», ἔχοντας μιὰ ἀποστολή: νὰ γυρίσει στὴν Ἰθάκη, τὸν κόσμο τῆς ὕλης, ἀπ’ ὅπου ξεκίνησε, γιατὶ ἀγαπάει τὸν τόπο του καὶ τοὺς ἀνθρώπους.

Ἀπ’ τὸ κέντρο καρδιᾶς τελικὰ περνάει ὁ δρόμος τῆς ἐξέλιξης, ἡ ἀνάδειξη τοῦ θείου στοιχείου ἐντός μας, καὶ λέγεται ΑΓΑΠΗ. Εἶναι ὁ δρόμος ποὺ δείχνει ὁ ἀγαθός μας δαίμων, τὸ ἡλιακὸ προστατευτικό μας πνεῦμα, ἄγρυπνος παρατηρητὴς στὸ μεσαῖο κατάρτι τοῦ πλοίου-σώματός μας. Δὲν φοβόμαστε τὸν ἄγριο Ποσειδῶνα, ὅταν καταυγάζει τὴν ἑστία τῆς καρδιᾶς μας τὸ φῶς τῆς οὐσίας, ὅταν

«ἔχουμε στὸ κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινὸ τὸν Ἥλιο, τὸν Ἡλιάτορα!»

Η ελληνική γλώσσα δεν είναι μια κοινή ανθρώπινη γλώσσα, είναι θεϊκή, δομημένη τόσο τέλεια, που δεν μπορεί να είναι προϊόν ανθρώπινου εγκεφάλου. Αυτή είναι ο χρυσός κρίκος που δένει τον σύγχρονο Οδυσσέα μας τον μεμυημένο ποιητή μας, με τον Όμηρο, τον στυλοβάτη της φυλής. Κι αυτή είναι που χρησιμοποίησε για να εκφράσει κωδικά τις ύψιστες αλήθειες που περιέχονται ερμητικά κλεισμένες στο έργο του Ομήρου, του λατρεμένου των Μουσών. Γι’ αυτό απερίφραστα δηλώνει: «Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου».

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ