Το συγκλονιστικό κείμενο μιας γυναίκας με αφορμή το #tenyearschallenge
Δέκα χρόνια πριν ήμουν πολύ απασχολήμένη με το να μεγαλώνω τα παιδιά μου και με το να προσπαθώ να κάνω το επόμενο επαγγελματικό μου βήμα, που πραγματικά δε θυμάμαι πως ένιωθα .
Aυτό που θυμάμαι από τον εαυτό μου,όχι δέκα χρόνια πριν λοιπόν, αλλά σίγουρα οχτώ,είναι ότι ένιωθα το χρόνο να περνάει και να χάνεται. Σαν την άμμο που γλιστράει από τα δαχτυλά μας .
Θυμάμαι που αναρωτιόμουν αν αυτό που ζω, κι αν όλα αυτά που έχω, είναι η ευτυχία .
Να κάνεις μια δουλειά που αγαπάς, να είσαι υγιής, να έχεις μια όμορφη οικογένεια. Ναι, άλλοι θα τα ζήλευαν όλα αυτά, μα εγώ ένιωθα πως κάτι λείπει. Αχάριστη για κάποιους; Μπορεί.
Δε μπορούσα να πιστέψω πως απλά ,έτσι, θα περιμένω να περάσουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Μεγαλώνοντας σήμερα παιδιά και αύριο εγγόνια. Σπίτι ,δουλειά,παιδιά,Κυριακές στη γιαγια,διακοπές το καλοκαίρι στο νησί,στιγμές οικογενειακής χαλάρωσης και θαλπωρής.
Μη μιλάς, μου έλεγαν .
Μη μιλάς .
Τι σου λείπει; Τα έχεις όλα . Κοίτα γύρω σου !
Και δε μιλούσα. Έξω μου σιωπή.
Μέσα μου όμως βαβούρα. Φασαρία .
Ήξερα πως από τη δική μου ευτυχία κάτι λείπει. Προσπαθούσα εναγωνίως να θυμηθώ ποια ήταν τα όνειρά μου πριν κάνω οικογένεια. Προσπαθούσα να θυμηθώ που θα ήθελα να φτάσω τότε που ήμουν μικρή και ονειρευόμουν τον εαυτό μου σα μεγάλη .
Τι απαντούσα άραγε όταν με ρωτούσαν τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Θυμάμαι ότι η απάντηση μου περιοριζόταν στο επαγγελματικό κομμάτι.
Ναι, τελικά έγινα αυτό που ήθελα.
Όμως αυτό που είμαστε μας το καθορίζει μόνο η δουλειά μας; Πως μπορεί ένας ενήλικας που ρωτάει ένα παιδί τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, να ικανοποιείται στο άκουσμα απλά ενός επαγγέλματος; Και να αρκείται σε αυτό;
Κάποια στιγμή, θυμάμαι, είχα ρωτήσει τον γιο μου, θα ήταν δέκα χρόνια πριν περίπου, τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Και εκείνος , τεσσάρων ετών σοφός τότε, μου είχε απαντήσει :
Ένα μεγάλο μαύρο άλογο.
Στην ίδια ηλικία περίπου, η κόρη μου είχε κληθεί, στα πλαίσια ενός project στον παιδικό σταθμό, να ζωγραφίσει τον εαυτό της και την οικογένεια της σαν να ήταν ζώα.
Τι ζώο πιστεύεις ότι είσαι εσύ και τι ο καθένας από την οικογένεια σου, ζητούσε το project.
Τον εαυτό της τον έκανε πουλί .
Εμένα με έκανε λιοντάρι.
Δε θυμάμαι πολλά από τα παιδιά μου όταν ήταν σε αυτή την ηλικία. Όμως νομίζω πως αυτά τα δύο δε θα τα ξεχάσω ποτέ.
Κι όταν, τώρα, που είναι στην εφηβεία, τους βλέπω να χάνονται,να αποπροσανατολίζονται και να ξεχνιούνται από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας τους, τους υπενθυμίζω το στόχο τους.
Μη ξεχάσεις ποτέ πως ονειρεύτηκες να γίνεις ένα μεγάλο μαύρο άλογο, του λέω .
Μη ξεχάσεις ποτέ πως ονειρεύτηκες πως είσαι ένα πουλί, της λέω.
Εγώ λοιπόν; Τι σκεφτόμουν στα 4, στα 14 ,στα 24; Πως με είχα φανταστεί;
Δε μπορούσα με τίποτα να καταλήξω κάπου και ήξερα ότι η δική μου ευτυχία κάπου εκεί κρύβεται .
Δε ξεχνούσα ποτέ, αν και είχαν περάσει τουλάχιστον πέντε χρόνια από τότε, ότι το παιδί μου με έβλεπε σα λιοντάρι. Έτσι έμοιαζα, και στα παιδιά μου και στους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μου, με λιοντάρι, είμαι σίγουρη γι αυτό. Δυναμική,ηγετική και φιλόδοξη. Ατρόμητη μπροστά στις δυσκολίες της καθημερινότητας .
Κι όμως, εγώ δεν ένιωθα λιοντάρι.
Και τότε ήταν που έκανα την προσομοίωση.
Ήμουν λέει ένα λιοντάρι και είχα κολλήσει στο βάλτο μιας ζούγκλας.
Είχα πέσει μόνο μου, προσπάθησα να βγω και δεν τα κατάφερα και αποκοιμήθηκα αποκαμωμένο. Κοιμήθηκα τόσο, που όταν ξύπνησα δεν ήξερα ούτε τι είμαι, ούτε που θέλω να πάω. Σαν να ήταν ο βάλτος αυτός μαγικός, να σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, με μόνο του σκοπό να μείνεις εκεί και να σε καταβροχθίσει. Από εμένα και από άλλα ζώα τρεφόταν αυτός ο βάλτος.
Όμως ,να,ξύπνησα και ξαφνικά θυμήθηκα τι είμαι . Είμαι ένα λιοντάρι που έχω πέσει μέσα σε ένα βάλτο.Κι άρχισα να βρυχώμαι ,μα κανείς δεν ήταν εκεί για να ακούσει . Έπρεπε μόνο μου να βγω . Έπρεπε μόνο μου να ξεκολλήσω από τον βάλτο. Μα δε μπορούσα. Προσπαθούσα μα δε μπορούσα.
Τουλάχιστον όμως έβλεπα πως είμαι σε ένα βάλτο και ήθελα να βγω από εκεί.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα, πέντε χρόνια πριν, που βγήκα στο δρόμο και άρχισα να τρέχω έχοντας τάσης φυγής από τη καθημερινότητα και τη ρουτίνα μου .
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που σταμάτησα να τρέχω από την κούραση και άκουσα τους χτύπους της δικής μου καρδιάς . Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ζω.
Τώρα, πέντε χρόνια μετά από εκείνο το πρώτο μου τρέξιμο, έχω καταλήξει πια πως δεν ήμουν εγώ αυτή που σηκώθηκα έτσι απλά και πήγα να τρέξω . Αλλά εκείνος ο ξεχασμένος εαυτός μου εκεί μέσα ,επαναστάτησε και με έσυρε στο δρόμο.Ήταν το λιοντάρι που έκανε την πρώτη γενναία απόπειρα να βγει από τον βάλτο.
Κι όταν μέρα με την ημέρα αύξανα τα χιλιόμετρα,και τα κατάφερνα σα να ήμουν από χρόνια δρομέας , αυτός ήταν πάλι. Ο εαυτός μου που με ήθελε κι άλλο κοντά του. Για να γνωριστούμε ξανά και για να μου μάθει ξανά πως να παλεύω.
Κι όταν πέρυσι αρρώστησα η λιονταρίσια μου ψυχή ήταν που πάλεψε με το θεριό.
Δεν ξέρω που ονειρευόμουν να φτάσω όταν ήμουν παιδι . Δε θυμάμαι.
Και πριν δέκα χρόνια όμως δεν ήξερα πολλά πράγματα για μένα .
Δέκα χρόνια πριν δεν έτρεχα.
Δέκα χρόνια πριν δεν έγραφα.
Δέκα χρόνια πριν δε κολύμπούσα.
Δέκα χρόνια πριν δεν είχα κάνει ούτε ένα ταξίδι στο εξωτερικό .
Δέκα χρόνια πριν δεν ήξερα πως η αγάπη μπορεί να γίνει μίσος.
Δέκα χρόνια πριν δεν είχα βιώσει το φόβο του θανάτου.
Δέκα χρόνια πριν δε προλάβαινα ή δε τολμούσα να βρεθώ μόνη με τον εαυτό μου.
Δέκα χρόνια πριν ήμουν πολύ νέα, όμορφη, αρυτίδιαστη μα… άλλη .
Σήμερα ,πέντε χρόνια μετά το άλμα από το βάλτο, έχω τρέξει σε μαραθώνιους στην Ελλάδα και αλλού, έχω κολύμπήσει από την Πάρο ως την Αντίπαρο, έχω γράψει παραμύθια και κείμενα που άλλα τα μοιράστηκα και άλλα όχι, έχω ταξιδέψει σε τουλάχιστον δέκα προορισμούς στην Ευρώπη, έχασα άνθρώπους, γνώρισα άλλους και ερωτεύτηκα ξανά.
Την ίδια τη ζωή. Τα πρωινά ξυπνήματα, τη φύση, τους γελαστούς ανθρώπους ,τις όμορφες συζητήσεις, την αλήθεια, την κατάκτηση ενός στόχου, την καλή φυσική κατάσταση, τον εαυτό μου.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Πέντε χρόνια πριν δε με φανταζόμουν έτσι. Δε με φανταζόμουν καν. Είχα σταματήσει να έχω προσωπικές φιλοδοξίες και όνειρα.
Χαίρομαι που έφτασα εκεί που ο νους μου δε μπορούσε να φτάσει.
Χαίρομαι για κάθε στιγμή θλίψης, πόνου ,χαράς και απογοήτευσης που έζησα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια .
Χαίρομαι για κάθε απόφαση , μικρής ή μεγάλης αλλαγής, ριψοκίνδυνης ή μη που πήρα μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Χαίρομαι για όλα τα λάθη που μου έχω αναγνωρίσει και καταλογίσει .
Μα για τρία πράγματα χαίρομαι πιο πολύ.
Που έμεινα σταθερή στην άποψη μου ότι ο άνθρωπος αλλάζει εάν το επιθυμήσει .
Που το επιθύμησα.
Που δεν άφησα άλλο το χρόνο να παέι χαμένος .
Ακόμα κι αν δέκα, πέντε, χρόνια πριν, το πρόσωπό μου ήταν φρέσκο κι όμορφο δε θα ήθελα με τίποτα να γύρναγα το χρόνο πίσω.
Τώρα ξέρω πως είμαι ακόμα μες στη ζούγκλα,και πως μάλλον ποτέ δε θα βγω από εκεί, στα πόδια μου η λάσπη είναι ακόμα νωπή,ίσως ακόμα να βρίσκομαι πολύ κοντά στον βάλτο. Όμως τουλάχιστον ξέρω πια πως είμαι λιοντάρι. Ένα λιοντάρι μέσα στη ζούγκλα που έχω γύρω μου άλλα θηρία και βάλτους που πρέπει να προσέχω .
Τόσο καιρό κοιτούσα το βάλτο και αναρωτιόμουν πως έγινε ,εγώ ένα λιοντάρι, να πέσω σαν ηλίθιος μέσα εκεί. Ή πάλι, σκεφτόμουν, μήπως μ’ έσμπρωξε κανείς;
Τώρα έστριψα τη πλάτη μου στο βάλτο ,κι ας μη πήρα απάντηση καμία. Τώρα κοιτώ μόνο μπροστά και με κομμένη την ανάσα περιμένω να δω που θα φτάσω στα επόμενα πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια.
Πλέον όμως ξέρω τι θέλω πιο πολύ.
Θέλω τα επόμενα χρόνια να με φέρουν ακόμα πιο κοντά σε μένα μήπως και κάποτε νιώσω ‘λεύτερη. Λεύτερη σαν το Ζορμπά ,του Καζαντζακη.
Ένα ‘λεύτερο λιοντάρι.
Κι όταν πια βγαίνω έξω να τρέξω, συχνά σιγοψυθίριζω τους στίχους από ένα τραγούδι του Ορφέα Περίδη, που εγώ είχα πρωτοακούσει με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου. Λέει :
Φεύγω , φεύγω, χρόνια τώρα φεύγω
Μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακρυά
Φεύγω, φεύγω, χρόνια τώρα φεύγω
Στην καρδιά μου, όλο πιο κοντά…
Χριστίνα Μήτσιου
ΠΗΓΗ:marieclaire.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου