Τα πρώτα Χριστούγεννα με το παιδί μου μετά το διαζύγιο

Σε έναν αποτυχημένο γάμο δεν είσαι ούτε μόνος σου, ούτε μαζί. Το «μαζί» το θυσιάζεις στον βωμό μιας σχέσης που αποδεικνύεται λειψή, ενώ υποτιμάς την αξία του «μόνος μου» από τον φόβο μην αποδειχθεί τραχύ κι επίπονο να το αντέξεις. Και όταν, τελικά, αποφασίζεις ότι το διαζύγιο είναι η μόνη σου διέξοδος, συνθλίβεσαι και κλαις επάνω από τις ματαιωμένες προσδοκίες σου για μια κοινή, παντοτινή ευτυχία.

Τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα όταν ο διαλυμένος γάμος έχει και παιδιά. Σφίγγεις τα δόντια, γιατρεύεις τις πληγές, κρύβεις τα δάκρυα σε δύσκολα χαμόγελα και συνεχίζεις το ταξίδι σου όσο καλύτερα μπορείς. Με τον καιρό, τα πράγματα είναι καλύτερα. Η ζωή με τα παιδιά θα μπει στην νέα της ρουτίνα, η ασφάλεια επανέρχεται κι ο ήλιος βγαίνει ξανά κάθε πρωί και σε χτυπάει ενθαρρυντικά στον ώμο. Μέχρι που έρχονται οι γιορτές και η ρουτίνα σου θα βγει και πάλι από το γλυκό της βόλεμα και θα σε ρίξει στα πατώματα….  

«Πρώτη φορά Χριστούγεννα χωρίς την κόρη μου». Φράση που έλεγα και ξανάλεγα από μέσα μου, αδυνατώντας να δεχτώ πως θα συμβεί. Εκείνη τα Χριστούγεννα, η κόρη μου θα ήτανε με τον μπαμπά. Έτσι όριζε ο νόμος, έτσι ήταν το σωστό, έτσι έπρεπε να γίνει. Κι όσο αυτό ήταν απλά μια σκέψη στο μυαλό, ήταν υποφερτή και έμοιαζε και λίγο διασκεδαστική. Όταν, όμως, ήρθε η ώρα να ετοιμάσω την μικρή της βαλιτσούλα, η σκέψη πήρε σάρκα και οστά και δεν ήταν πια τόσο ευχάριστη. Την φίλησα σταυρωτά, της είπα όσα λένε οι μαμάδες στα παιδιά, κι αφού την ξεπροβόδισα πήρα τους δρόμους για να μην καταρρεύσω.

Μην καταπιέσεις τα συναισθήματά σου

Ο δρόμος με έβγαλε σε ένα μεγάλο εμπορικό. Ήταν ευκαιρία να κάνω τα χριστουγεννιάτικα ψώνια μόνη μου, χωρίς το μικρό χεράκι της να με τραβάει κάθε τόσο απ’ το φουστάνι. Κι ενώ περνάω σαν φάντασμα ανάμεσα από τους ανθρώπους, βλέπω στο βάθος μία μαμά να έχει αγκαλιά το κοριτσάκι της. Κάθισα σε μια γωνιά και ξέσπασα σε λυγμούς. Με έπνιξαν τα λάθη μου και οι θρυμματισμένες προσδοκίες μου μάτωναν την καρδιά μου.

Γύρισα σπίτι μου, σε πείσμα όσων επέμεναν να είμαι χαρούμενη και να εκμεταλλευτώ την «απροσδόκητη ελευθερία μου», και μέτρησα μία προς μία όλες εκείνες τις στιγμές που η παρουσία της κόρης μου γέμιζε την ζωή μου. Δεν ήθελα να βγω, ούτε και να μιλήσω. Ήθελα μόνο να πενθήσω αυτά που έχανα και να μαζέψω τα κομμάτια μου για όλα εκείνα που θα ακολουθήσουν. Δεν ήθελα να καταπιεστώ, ούτε και να προσποιηθώ πως ήμουν χαρούμενη και ανακουφισμένη με την δήθεν ελευθερία μου.

Πέρασα τις γιορτές με πολύ στενούς και αγαπημένους ανθρώπους

Δύο μέρες αργότερα, επικοινώνησα με τους πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους. Όλους τους στενούς μου φίλους που θα με δέχονταν ακόμα και στεναχωρημένη. Δεν ντύθηκα, δεν βάφτηκα, δεν βγήκα. Κούρνιασα στην αγκαλιά εκείνων των ανθρώπων που άνοιξαν το σπίτι τους και χάρισαν στο πένθος μου λίγη απ’ την θαλπωρή τους. Το γέλιο τους, η απλότητα που δέχονταν τον πόνο μου, η ζεστασιά και η αγάπη τους, ήταν το φάρμακο που με έκανε καλά. Γρήγορα στάθηκα ξανά στα πόδια μου και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω εκ νέου τον αγώνα μου. Τα Χριστούγεννα ήταν κοντά και, παρόλο που το πρόγραμμα απείχε χιλιόμετρα απ’ ό,τι είχα φανταστεί, ήμουν μόνη μου και ήμουν καλά.

Εκμεταλλεύτηκα τον ελεύθερο χρόνο μου για να ανασυγκροτηθώ

Πέρασα την «πρώτη φορά Χριστούγεννα χωρίς την κόρη μου» κάνοντας πράγματα μόνο για μένα. Διάβασα τα βιβλία μου, κοιμήθηκα, συνάντησα τους φίλους μου και εκμεταλλεύθηκα τον ελεύθερο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου με τρόπο ώστε να αναπληρώσω την χαμένη μου ενέργεια. Πριν λίγο μου φαινόταν αδιανόητο να ζήσω μόνη μου, μα τελικά κατάλαβα ότι το είχα ανάγκη.

Γιόρτασα τα Χριστούγεννα με την κόρη μου μια άλλη μέρα

Όταν επιτέλους επέστρεψε η κόρη μου, κοντά εφτά μέρες αργότερα, επέλεξα να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα ξανά, μαζί. Μαγείρεψα, γέμισα το χριστουγεννιάτικο δέντρο με δώρα και παιχνίδια, μετέτρεψα το σπίτι μας σε μικρογραφία του Παρισιού και την περίμενα περιχαρής. Μόλις χτύπησε το κουδούνι, έδεσα τα μάτια της με ένα μαντήλι και της ψιθύρισα στο αυτί πως την περιμένει το πιο μαγικό ταξίδι!

Προσποιηθήκαμε κι οι δυο πως είμαστε στο Παρίσι και περάσαμε ένα βράδυ τόσο μαγικό, όσο τα ταξίδια της Μαίρη Πόπινς. Χορέψαμε, γελάσαμε, μου διηγήθηκε δεκάδες ιστορίες από τις διακοπές με τον μπαμπά και ανταλλάξαμε χριστουγεννιάτικες ευχές και δώρα. Μπορεί εκείνες οι διακοπές να μην ήταν όπως οι προηγούμενες, αλλά μου έμαθαν κάτι πολύ σημαντικό: η σχέση μου με την κόρη μου αντέχει όχι μόνο τις δυσκολίες, αλλά και την απόσταση. Όσο για τη σχέση μου με τον εαυτό μου, μπορεί να είναι όμορφη ακόμα κι όταν μένουμε οι δυο μας.