Τα κακομαθημένα:Πίσω από κάθε παιδί που τσιρίζει υπάρχει ένας γονιός που αδιαφορεί

Όταν η πειθαρχία ως μέρος της ανατροφής ενός παιδιού θεωρείται προαιρετική, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται το αποτέλεσμα

Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη γονιών και όσο κι αν κρίνουμε εσωτερικά και εννιά στις δέκα φορές απορρίπτουμε τις γονεϊκές επιδόσεις όλων με αυτάρεσκη αυστηρότητα σαν να είμαστε το παιδί του Φρόιντ και της Μαρίας Μοντεσόρι, κανείς δεν μπορεί να επιβάλει στους άλλους το πώς θα μεγαλώσουν τα τέκνα τους. Κάποιοι είναι αυστηροί, κάποιοι όχι, κάποιοι τα βάζουν να κοιμούνται από τις οκτώ, κάποιοι προτιμούν να τα έχουν σε ωράριο λαϊκής τραγουδίστριας. Κάποιοι τα μαλώνουν όταν κάνουν τη ζωή των άλλων κόλαση, ενώ άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα επειδή «παιδιά είναι» και άμα δεν τσιρίξουν με λύσσα μέσα σε ένα γεμάτο εστιατόριο πετώντας το μισό φαγητό τους στο πάτωμα για να το σκουπίσει ο σερβιτόρος μετά επειδή το βρίσκουν διασκεδαστικό, πότε θα το κάνουν;

Η προφανής απάντηση είναι ποτέ, αλλά όχι για τους γονείς που «δεν πιστεύουν» στην πειθαρχία και δεν θα μαλώσουν τα παιδιά τους ακόμα και εάν τα δουν να τοποθετούν εκρηκτικά κάτω από την πολυθρόνα του παππού. Και φυσικά είναι δικαίωμά τους αν θεωρούν αυτόν ως τον ιδανικό τρόπο για να μεγαλώσουν έναν λειτουργικό άνθρωπο στην κοινωνία, ο οποίος δεν θα καταλήξει ο γνωστός αφόρητος τύπος που θεωρεί ότι η ζωή τού χρωστάει μονίμως καλή τύχη. Ευτυχώς όλα εδώ πληρώνονται και κάπως έτσι καταλήγουν κάποιοι στα 45 τους να ζουν με τη μαμά τους, που λογικά πρέπει να έχει κάνει λακκούβα στον τοίχο που προτιμά για να χτυπάει το κεφάλι της κάθε μέρα.

Πριν από λίγες μέρες η είδηση ότι ένα δικαστήριο καταδίκασε οικογένεια με τέσσερα παιδιά να πληρώνει πρόστιμο όποτε κάνουν φασαρία «έσπασε» το ελληνικό Ιντερνετ. Οι τίτλοι στα δημοσιεύματα προσπαθούσαν να δώσουν έναν τόνο συμπονετικό σε γνήσια διάλεκτο και λογική συμπεθέρας: τα «και μη χειρότερα» και «ήμαρτον» έδιναν κι έπαιρναν, όπως και το επιχείρημα ότι έτσι δεν βοηθάμε τους πολύτεκνους και μετά αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε υπογεννητικότητα. Μόνο που τα σχόλια, στη συντριπτική πλειονότητα, ήταν στην κατεύθυνση «να αγιάσει το σφυράκι του δικαστή» και «ποιος είναι και πού μένει να του στείλουμε λουλούδια». Γιατί στο δικαστήριο κατέθεσαν για τη διαρκή ηχορύπανση ακόμα και άνθρωποι από τις διπλανές πολυκατοικίες και μάλλον ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι δεν είναι υποχρεωμένος να υποφέρει επειδή ένας γονιός δεν θέλει ή δεν μπορεί να μάθει στα παιδιά του να μην ενοχλούν τους άλλους.

Η ενσυναίσθηση είναι μια λέξη που επιλέγουν πολλές φορές τελευταία οι γονείς που είναι εναντίον της πειθαρχίας και κάνουν όλα τα χατίρια των παιδιών τους για να περιγράψουν τη γονεϊκή νοοτροπία τους, ασφαλώς όμως κάνουν λάθος. Διότι ενσυναίσθηση σημαίνει να καταλαβαίνεις και να προσπαθείς να νιώσεις τι αισθάνεται ένα παιδί για να του δώσεις αυτό που χρειάζεται, όχι να πιστεύεις ότι θα τραυματιστεί ψυχικά για πάντα αν του πεις ότι όχι, δεν μπορεί να ρίξει τον φίλο του από την ταράτσα για να δει τι θα γίνει.

Πάντως εκείνοι που επιλέγουν να μη μαλώνουν τα παιδιά τους όταν γίνονται αφόρητα είναι πολλοί, επικαλούμενοι είτε τη new age ανατροφή, είτε την ενσυναίσθηση, είτε το προσωπικό τους φιλοσοφικό ρεύμα όπου τα παιδιά είναι παιδιά και θα κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει και όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι ένα δυστυχισμένο άκαρδο ρομπότ. Τα καλά νέα είναι ότι εκείνοι που διαφωνούν είναι περισσότεροι. Οι γονείς που δεν μαλώνουν τα παιδιά τους θυμώνουν όταν το κάνει ένας ξένος. Συνήθως όμως δεν έρχονται περαστικοί να το κάνουν – είναι αυτοί που ταλαιπωρούνται από το πολύ ενοχλητικό τέκνο τους και δεν έχουν καμία υποχρέωση να το ανέχονται, διότι δεν το γέννησαν, δεν το αγαπούν και πιθανότατα το βρίσκουν ιδιαίτερα αντιπαθητικό.

Πολλοί από τους ζηλωτές του παιδοκεντρισμού και της κατάργησης των ορίων προφανώς δεν πιστεύουν ότι το χαριτωμένο -στα δικά τους μάτια- παιδί τους μπορεί να είναι απεχθές στους άλλους και διαμαρτύρονται για την πολιτική όλο και περισσότερων εστιατορίων και ξενοδοχείων που απαγορεύουν την είσοδο σε παιδιά μικρής ηλικίας, καθώς οι πελάτες προτιμούν να απολαύσουν το φαγητό τους χωρίς να τρέχει κάποιος ανάμεσα στα τραπέζια και τις διακοπές τους χωρίς να κινδυνεύουν να  αποκολληθεί ο αμφιβληστροειδής τους από τις στριγκλιές κάποιου ατίθασου μικρού. Λένε ότι τιμωρούνται τα παιδιά επειδή απλώς φέρονται σαν παιδιά. Οπως γράφτηκε όμως και στην «Washington Post», βασικά τιμωρούνται οι γονείς που δεν συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Ιδανική λύση, σχεδόν σατανική, για κάποιους που δεν πιστεύουν στην τιμωρία.