Ποιες είναι τέλος πάντων αυτές οι "ελίτ της Δεξιάς" στην Κόρινθο ;

Πριν από περίπου μια δεκαετία, την εποχή που ξεκινάγαμε το μεγάλο ταξίδι στην εποχή των Μνημονίων είχε γραφτεί ένα καταπληκτικό άρθρο στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία το οποίο αναφερόταν στην κατάρρευση των ελληνικών βιομηχανιών από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και μετά.

Σε μια διδακτική παράγραφο η αρθρογράφος της Ελευθεροτυπίας - έχει σημασία η εφημερίδα - ανέλυε το πως η πολιτική ρητορική της εποχής δημιούργησε το αφήγημα των προνομιούχων και μη προνομιούχων, δίνοντας άλλοθι σε όσα έγιναν τότε και σε πολλά από όσα ακολούθησαν. Δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες, οι πιο παλαιοί καταλαβαίνουν.

Το εκπληκτικό της παραγράφου όμως δεν ήταν αυτό. Ήταν ότι εξηγούσε πως η μεγάλη επιτυχία αυτής της ταξικής αντιδιαστολής υπήρξε η ευρύτητα με την οποία χρησιμοποιήθηκε πολύ έξυπνα πολιτικά ο όρος από τους πολιτικούς - δημαγωγούς της εποχής. Ο όρος "μη προνομιούχος" είχε ελαστικοποιηθεί τόσο πολύ που ο καθένας μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του στην Ελλάδα "μη προνομιούχο". Τόσο πολύ που ακόμα και οι πλούσιες οικογένειες μπορούσαν να υποστηρίζουν ότι ήταν "μη προνομιούχες" σε σχέση με άλλες οικογένειες πλουσιότερες εντός και εκτός Ελλάδας. Με αυτό τον τρόπο, "μη προνομιούχος" και άρα "αδικημένος", θα μπορούσε να νιώθει ακόμα και ενδεχομένως ο Κόκκαλης, ο Ψυχάρης, ο Λαμπράκης, ο Βαρδινογιάννης και πάει λέγοντας.

Το αφήγημα των "μη προνομιούχων" τους χωρούσε όλους και συνεπώς πράγματι εξέφρασε σχεδόν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία που έμαθε να είναι μονίμως παραπονεμένη, αδικημένη, χαροκαμένη, τόσο πολύ ώστε πολλά χρόνια αργότερα σχεδόν χωρίς καμία αντίδραση ανέχτηκε να της πουν ότι "μαζί τα φάγαμε", αφού "μαζί ήμασταν αδικημένοι" και τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

Κατάλοιπο εκείνης της εποχής είναι επίσης το τρομερό αφήγημα της "Δεξιάς". Η λέξη "Δεξιά" πέρασε στη συνείδηση του Έλληνα ως ένας όρος που περιέγραφε κάποιους "κακούς" ανθρώπους, τόσο πολύ μέχρι που πολλά πολλά χρόνια αργότερα έφτασαν εκείνοι που τα έλεγαν αυτά να πηγαίνουν να ψηφίζουν στις κάλπες της "Δεξιάς" και να έχουν γίνει και μάλιστα εξπέρ στα εσωτερικά της ζητήματα.

Στο πέρασμα των ετών, μπήκε στην καθημερινότητα και η λέξη "ελίτ". Λέξη που μπορεί να περιγράφει είτε μια ομάδα εξόχως ξεχωριστών ανθρώπων σε κάποιον τομέα, είτε μια φούσκα επηρμένων με πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.

Ο Μάνος Χατζιδάκις, ευτυχώς, ένας Δεξιός, σε μια γραμμή έλυσε την εξίσωση προφητικά που διαμορφώθηκε εκείνη τη δεκαετία. «Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός», είπε κάποτε ο Μάνος χωρίς να προλάβει να ζήσει τη δικαίωση του αποφθέγματος του αφού έφυγε το 1994.

Και όταν πια όλοι οι "μη προνομιούχοι" ένιωσαν "ελίτ", τότε ήρθε και η μεγάλη σφαλιάρα για την Ελλάδα. Ο Μάνος φυσικά ουδέποτε χώρισε εκείνους στους οποίους αναφερόταν η φράση του σε μπλε, πράσινους, κόκκινους. Ο ίδιος υπερέβαινε με τις αναλύσεις και τη μουσική του έτσι και αλλιώς όλα αυτά τα χαρακώματα, όπως υπερείχε και σε πολλά άλλα αδιανόητα για την εποχή του.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά και τι σχέση έχουν με την Κόρινθο ...

Στην Κόρινθο λοιπόν τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί από ορισμένους μια περίεργη αρθρογραφία που συχνά αναφέρεται στις "ελίτ" της Κορίνθου. Πιο συχνές είναι οι αναφορές στην "ελίτ της Δεξιάς" γιατί όπως το βλέπουν αυτοί που τα γράφουν αυτά με οποιονδήποτε άλλο πολιτικό προσδιορισμό θα τους φαινόταν οξύμωρο. Ε ακόμα μετά και από τόσα χρόνια, δεν πάει το χέρι τους ...

Κατά έναν επίσης περίεργο τρόπο, σύμφωνα με αυτούς τους αρθρογράφους, αυτή η "ελίτ της Δεξιάς" πάντα έχει μια διαδρομή σκοτεινή που καταλήγει στη στήριξη κάποιου "μη Δεξιού" στις εκλογικές διαδικασίες. Είτε είναι δημοτικές εκλογές, είτε είναι περιφερειακές εκλογές, αυτή η απροσδιόριστη "δεξιά ελίτ" κινείται σε μονοπάτια αντίθετα από το χαρακτηρισμό της. Τουλάχιστον περίεργο ...

Αυτή η "δεξιά ελίτ" λοιπόν, την εποχή που στις δημοτικές εκλογές του 2014 οι ίδιοι αρθρογράφοι έγραφαν πως υπήρχε ένας βαθύς γαλάζιος συνδυασμός, επέλεξε να μην τον στηρίξει γιατί δεν της άρεσε το μπλε.

Πιο πίσω, το 2010, και πάλι αυτή η "δεξιά ελίτ", σύμφωνα με τα γραφόμενα περιγραφόταν ως εξής: "Ο Αλέκος Πνευματικός από το 2010 μέχρι σήμερα έχει καταφέρει να κτίσει ισχυρούς δεσμούς με τους δεξιούς της πόλης που τον κάνουν δήμαρχο. Ιδιαίτερα με τους δεξιούς που έχουν και σημαίνοντες ρόλους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς". Υπενθυμίζουμε ότι το 2010 ο Πνευματικός είχε επίσημα τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ.

Για το 2019, και πάλι αυτή η "δεξιά ελίτ" είναι διασκορπισμένη σύμφωνα με τις ίδιες αναλύσεις σε άλλους υποψηφίους πέραν του προσδιορισμού της, είτε αποτελώντας το 55% του συνδυασμού τους, είτε και πάλι γενικώς στηρίζοντας κάτι άλλο πέρα από εκείνη.

Αυτή η "δεξιά ελίτ" επίσης κατά τους αρθρογράφους αυτούς δεν έχει κανένα πρόβλημα να ακούει παραμονές των εκλογών του 2014 τα "δοξασμένα τραγούδια της δεκαετίας του '80" και να πηγαίνει να τα ψηφίζει.

Με λίγα λόγια, αν στηριχθούμε σε αυτές τις αναλύσεις, πραγματικά μιλάμε για φοβερές "δεξιές ελίτ". "Ταγματασφαλίτες" κανονικοί, σκληροί δεξιοί που όπως καταλαβαίνετε μπροστά στην ιδεολογική τους κατεύθυνση δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Βέροι δεξιοί κιμπάρηδες, κατά τους αρθρογράφους πάντα.

Λοιπόν, εν ολίγοις, σκεφτείτε τι πραγματική σημασία και υπόσταση έχουν όλα αυτά. Και αν δεν υπήρχε μια μερίδα κόσμου που τα πιστεύει θα μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν αστεία.

Ο μεγάλος Χατζιδάκις έχει δώσει την απάντηση σε αυτά βάζοντας σε μια φράση τις λέξεις "ελίτ" και "λαϊκισμός". Και δεν το έκανε τυχαία. Είχε υποστεί και ο ίδιος την ισοπέδωση από εκείνους που θεωρούσαν ότι μπορούσαν να καταστρέψουν με τη χυδαιότητά τους έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες όλων των εποχών μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν μαζί τους ή επειδή δεν συμφωνούσε άκριτα με τα λαϊκίστικα αφηγήματα τους που μόνο στόχο είχαν τα ένστικτα του κόσμου που τον αντιμετώπιζαν σαν ένα εύπλαστο όχλο.

Μετά από 10 χρόνια κρίσης στην Ελλάδα, οι μύθοι κατέρρευσαν. Και οι μύθοι των "μη προνομιούχων", και οι μύθοι των "ελίτ" και οι μύθοι των μονίμως αδικημένων που πιστεύουν πως όλοι οι άλλοι τους χρωστάνε.

Είναι καιρός οι μύθοι να καταρρεύσουν και στην Κόρινθο, οι Κορίνθιοι να πιστέψουν στους εαυτούς τους, να αναζητήσουν το καλύτερο και να εκλέξουν τελικά εκείνους που δεν περιμένουν να τους ορίσουν ως "ελίτ" σε μια ανάρτηση, εκείνους μπορούν να πάνε τον τόπο μπροστά, μακριά από τα κόμπλεξ του παρελθόντος στα οποία ορισμένοι προσπαθούν να τους κρατήσουν εγκλωβισμένους.

Και για να μην παρεξηγηθούμε, αυτοί δεν θα χαρακτηριστούν ως κατάλληλοι από το όποιο χρώμα τους ή την όποια ιδεολογική τους κατεύθυνση. Εκτός πια, αν το 2019 κάποιοι επιμένουν να ηδονίζονται όταν τους αποκαλούν "ελίτ" και κάποιοι άλλοι τη βρίσκουν με το να τους αποθεώνουν.

Αυτό όμως πια δεν λέγεται "ελίτ της Δεξιάς", και δεν αφορά μόνο τη Δεξιά. Χαρακτηρίστε το εσείς όπως επιθυμείτε.



Diogenis-press



ΚΡΖ