Η ζωή της Έλλης Λαμπέτη έμοιαζε βγαλμένη από αρχαία τραγωδία

Σαν να ’ξερε και η ίδια τους αμείλικτους κανόνες του παιχνιδιού που θα έπρεπε να παίξει στα πενήντα εφτά χρόνια ζωής

«Το ότι αγαπήθηκα πολύ, είναι κάτι. Επίσης, το ότι αγάπησα τόσο. Έδωσα και πήρα - it's a fair game (ένα τίμιο παιχνίδι)» είχε δηλώσει κάποτε η Έλλη Λαμπέτη, κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό της ζωής της. Όμως, πόσο δίκαιο ήταν το «παιγνίδι της ζωής» απέναντί της; Μίας ζωής, που τα είχε όλα σε υπερθετικό βαθμό: επιτυχία, δόξα, φήμη, αναγνώριση, ταλέντο, ομορφιά, καταξίωση, αγάπη, λατρεία, έρωτα, πάθος, αλλά και πόνο. Πολύ πόνο σε προσωπικό επίπεδο, που θαρρείς ότι το σενάριο της ζωής της το έγραψε ένας αρχαίος τραγωδός.

Προτού καν αντικρίσουν τα μεγάλα, μαύρα  μάτια του το φως του κόσμου,  το καχεκτικό μωρό της οικογένειας Λούκου έπρεπε να δώσει την πρώτη του μεγάλη μάχη για να ζήσει. Στις 13 Απριλίου του 1926, η Αναστασία Λούκου έφερε στον κόσμο τα δίδυμα παιδιά της. Ο γιος γεννήθηκε υγιής, όμως, το δεύτερο μωρό από τα δίδυμα αργούσε να βγει από την κοιλιά της μάνας.

Μία ώρα πήρε για να δει το πρώτο φως του κόσμου, η Έλλη. Όπως ανέφερε ο Φρέντυ Γερμανός στο βιβλίο του «Έλλη Λαμπέτη» (εκδ. Καστανιώτη), για μια ώρα η ζωή της κρεμόταν από έναν αόρατο ιστό. Και όπως η ίδια είχε γράψει σε ιδιόχειρο σημείωμα, ήταν ένα λυμφατικό πιθηκάκι που φαινόταν αναποφάσιστο να ζήσει. Σαν να ’ξερε τους αμείλικτους κανόνες του παιχνιδιού που θα ’πρεπε να παίξει στα επόμενα πενήντα εφτά χρόνια.

Σχεδόν δεν ανέπνεε και οι ελπίδες για να ζήσει, έμοιαζαν λίγες. Αλλά η μικρή Ελένη Λούκου (αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα) τους διέψευσε. Και κέρδισε την πρώτη «μάχη» για τη ζωή. Γενναία από γεννησιμιού της ήταν, λοιπόν, η εγγονή του Καπετάν-Σταμάτη, ο οποίος είχε πολεμήσει στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, κατά την επανάσταση του 1821.

Δύο χρόνια μετά τη γέννηση της, η πολύτεκνη οικογένεια του Κώστα Λούκου εγκατέλειψε τα Βίλια κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, αφού η ταβέρνα δε μπορούσε να θρέψει τα 8 στόματα. Επιπλέον, η μητέρα της ήθελε τα παιδιά της να πάρουν μόρφωση και μόνο στα σχολειά της πρωτεύουσας θα μπορούσαν να είχαν την καλύτερη δυνατή.

Δεκατρία χρόνια μετά και η Έλλη κόντρα στην επιθυμία των γονιών της, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό, αλλά απέτυχε. Όμως, το άφθονο ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη σπουδαία Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία την πήρε υπό την προστασία της. Στο μεταξύ, ο θείος της είχε αλλάξει το επίθετο της ανιψιάς του από Λούκου, σε Λαμπέτη από τον «Αστραπόγιαννο» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

 Τα απανωτά «χτυπήματα» της μοίρας

Η πλοκή του δράματος, είχε ξεκινήσει να εκτυλίσσεται. Το 1941 πέθανε από φυματίωση ο δίδυμος αδελφός της, Τάκης. Το χτύπημα για την Έλλη ήταν δυνατό. Έχασε το άλλο της μισό. Ήταν, τότε, μόλις 15 ετών. Τον θάνατο του αδελφού της δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Πάντα, ένιωθε τον πόνο της απουσίας του.

Αλλά, τα χτυπήματα της μοίρας δε σταμάτησαν σε αυτή την απώλεια. Κατά τα Δεκεμβριανά σκοτώθηκε από αδέσποτη σφαίρα η μητέρα της. Η απώλεια την τσακίζει. Τα μεγάλα μαύρα μάτια της βυθίζονται όλο και περισσότερο στη μελαγχολία.

Στο μεταξύ, στη ζωή της είχε μπει ο έρωτας, που την ταξίδεψε σε δρόμους που δεν είχε ξαναδιαβεί. Ο πρώτος και μεγαλύτερος -κατά δική της ομολογία- έρωτάς ήταν ο Θ. Σγουρδέλης, διπλωμάτης και ποιητής που ζούσε μόνιμα στη Γαλλία και βρέθηκε στην Ελλάδα λόγω του πολέμου. Η σχέση τους ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1943 και κράτησε λιγότερο από 2 χρόνια.

«Ήμουν ένα παιδί και μέσα σε λίγες μέρες έγινα γυναίκα» είχε δηλώσει η ηθοποιός για τον άνδρα εκείνο. Για χάρη του αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να τον ακολουθήσει. Αλλά εκείνος στο τέλος την πρόδωσε.

Ο έρωτας με τον Αλεξανδράκη και ο Μάριος Πλωρίτης

Η αέρινη φιγούρα της Λαμπέτη, η γοητευτική, η σαγηνευτική, η ερωτική μαγνήτιζε τα βλέμματα εντός κι εκτός σκηνής. Το 1948 ο έρωτας μπήκε και πάλι στη ζωή της. Αυτή τη φορά τον γνώρισε στο πρόσωπο του νεαρού ηθοποιού, Αλέκου Αλεξανδράκη. Αλλά και αυτή η σχέση δεν είχε μέλλον. Κράτησε, μόλις, έξι μήνες.

Και τότε μπήκε στη ζωή της ο Μάριος Πλωρίτης. Παντρεύτηκαν το 1950 και ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια. Όμως, από αυτή τη σχέση είχε αποκτήσει έναν σημαντικό στη ζωή της άνθρωπο, πιστό φίλο, που στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της.

 Ο θυελλώδης έρωτας με τον Δημήτρη Χορν

Η μοίρα στη ζωή της Λαμπέτη έπαιζε απίστευτα παιγνίδια. Σαν να είχαν μεταξύ τους έναν άτυπο αγώνα εξουσίας, για το ποια θα κυριεύσει ποιαν. Και τα χρόνια που ακολούθησαν, μάλλον το αποδεικνύουν.

Αρχής γενομένης από τη θυελλώδη σχέση της με τον Χορν, ο οποίος είχε βρεθεί στο δρόμο της χρόνια πριν, τότε που έδωσε εξετάσεις στη Σχολή της Κοτοπούλη κι εκείνος ήταν ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής, που ομόφωνα συμφώνησαν ότι το νεαρό κορίτσι «δεν το είχε». Και διαψεύστηκαν περίτρανα, πολύ σύντομα.

Όπως διαψεύστηκε και το μίσος που υπήρχε έκτοτε μεταξύ τους, που εξελίχθηκε σε έναν μεγάλο έρωτα. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο διαφορετικές κουλτούρες, δύο εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες (ακόμη και πολιτικά ήταν αντίθετοι: ο Χορν επιστήθιος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η Λαμπέτη αριστερή) που «παραδόθηκαν» αμαχητί στο μεγαλείο του έρωτα και του πάθους, στη μυστηριακή Αίγυπτο.

Λαμπέτη και Χορν έγιναν το αγαπημένο ζευγάρι του θεάτρου, του κινηματογράφου και του κοινού. Το «θείο ζεύγος», όπως τους αποκαλούσαν. Ωστόσο, μέσα στα έξι χρόνια της σχέσης τους, οι τραγωδίες στη ζωή της Έλλης διαδέχονταν η μία την άλλη.

Πριν γίνει επίσημα ζευγάρι με τον Χορν, έχασε τον πατέρα της, τον Μάρτιο του 1953. Δύο χρόνια αργότερα κι ενώ η ευτυχία της στο πλευρό του Χορν έχει φτάσει στην κορύφωσή της, χάνει την αδελφή της Κούλα από καρκίνο. Το χτύπημα ήταν μεγάλο.  Δεν μπορεί να διαχειριστεί και αυτή την απώλεια.

Παθαίνει πάρεση (παράλυση του Bell), η οποία προκαλεί παράλυση της μιας πλευράς του προσώπου. Στην Έλλη είχε ως αποτέλεσμα να χάσει παροδικά το φως της. Ο θάνατος των αγαπημένων της προσώπων δε μαύρισε μόνο την ψυχή της, αλλά δημιούργησε προβλήματα και στη σχέση της.

Το 1958 χάνει από καρκίνο και την άλλη αδελφή της. Ο φόβος ότι θα αρρωστήσει και εκείνη από την «παλιαρρώστεια» φωλιάζει μέσα της. Στο μεταξύ, έχει προχωρήσει σε έκτρωση στο παιδί του Χορν, αφού και οι δύο δεν ήθελαν να γίνουν γονείς, ενώ διάφορα προβλήματα έφεραν το οριστικό τέλος της σχέσης τους.

Ο έρωτας με τον Αμερικανό συγγραφέα

Ο έρωτας είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή της. Λίγο πριν χωρίσει οριστικά με τον Χορν γνώρισε στο φεστιβάλ των Καννών τον Φρεντερίκ Ουέηκμαν, ο οποίος γοητεύεται από εκείνην. Ο Αμερικανός συγγραφέας φαίνεται ότι ήταν αυτό που έψαχνε.

Παντρεύτηκαν σε χρόνο dt, ταξίδεψαν σε πολλά μέρη κι έμειναν μαζί για 16 χρόνια. Αλλά και η σχέση της αυτή, θα δεχθεί τα «χτυπήματα» της μοίρας. Η αδελφή της Φωτεινή φεύγει κι εκείνη από καρκίνο. Πλέον, η Λαμπέτη είναι σίγουρη ότι θα έχει την ίδια τύχη με τις αδελφές της.

Και ο χειρότερος φόβος της παίρνει σάρκα και οστά το 1968, όταν διαγνώσθηκε και η ίδια με καρκίνο στο στήθος. Φεύγει στο εξωτερικό όπου έκανε μαστεκτομή.

Η δικαστική περιπέτεια για το παιδί
Μεγαλώνοντας, η επιθυμία της για την απόκτηση παιδιού γινόταν κι αυτή όλο και μεγαλύτερη. Και αυτό ήρθε με αναπάντεχο τρόπο στη ζωή της, όταν ένας παντρεμένος συνεργάτης της απέκτησε παιδί εκτός γάμου. Η Λαμπέτη πρότεινε στο ζευγάρι να της δώσουν το μωρό μέχρι εκείνος χωρίσει και παντρευτεί τη νεαρή ερωμένη του. Όπως κι έγινε.

Μέρα με τη μέρα, όμως, εκείνη δενόταν όλο και πιο πολύ με το κοριτσάκι και όταν οι βιολογικοί του γονείς ήρθαν να το πάρουν πίσω, έμπλεξε σε μία δικαστική ιστορία που στο τέλος δεν τη δικαίωσε. Και κλόνισε την εύθραυστη ψυχική υγεία της. Στο μεταξύ είχε χωρίσει με τον Ουέηκμαν και αποφάσισε να αφιερωθεί στο θέατρο. Έτσι, θα ξεχνούσε και την απώλεια της μικρής Ελίζας.

Η αυλαία μίας αρχαίας τραγωδίας

Η επιστροφή της στο θέατρο στέφθηκε από επιτυχία, αλλά την ίδια περίοδο επέστρεψε και ο καρκίνος. Πιο άγριος, πιο επιθετικός, πιο αποφασισμένος αυτή τη δεύτερη φορά.

Έφυγε πάλι για το εξωτερικό και ξεκίνησε ένα νέο κύκλο θεραπειών. Οι μεταστάσεις, όμως, ήταν πολλές και χτύπησαν ακόμη και τις φωνητικές χορδές της, με αποτέλεσμα να χάσει σταδιακά τη φωνή της. Το γλυκό ψεύδισμα του ελληνικού κινηματογράφου «χάθηκε» με τρόπο άδικο. Αλλά και πάλι, εκείνη δεν το έβαλε κάτω. Το θεατρικό σανίδι ήταν αυτό που της έδινε δύναμη.

Αποφάσισε, λοιπόν, να ανεβάσει την παράσταση «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού», όπου υποδύθηκε την κωφάλαλη Σάρα. Μάλιστα, για να ανταπεξέλθει στο ρόλο, όπως εκείνη ήθελε, διδάχθηκε τέλεια και σε σύντομο διάστημα τη γλώσσα τον κωφάλαλων. Το κοινό έμοιαζε να καταλαβαίνει ότι εκείνο ήταν το κύκνειο άσμα της. Κι εκείνη το ήξερε. Και όλοι τους έζησαν μέσα στο θέατρο μαγικές στιγμές με τη μοναδική ερμηνεία της Λαμπέτη, που έκανε τους πάντες να υποκλιθούν γι’ ακόμη μία φορά, στο ανυπέρβλητο ταλέντο της.

«Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη που έχει περάσει από το θέατρο» της είχε δηλώσει μαγεμένος από την ερμηνεία της ο Μάνος Χατζηδάκις.

Τους τελευταίους μήνες της ζωής της, τους πέρασε σε νοσοκομεία της Ελλάδας και της Αμερικής. Έφυγε από τη ζωή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 και σε ηλικία 57 ετών, σε νοσοκομείο της Αμερικής, έχοντας στο πλευρό της τη μοναδική αδελφή που της είχε απομείνει, την Αντιγόνη.

Προηγουμένως είχε αποφασίσει να δωρίσει τα μάτια της. Εκείνα τα θλιμμένα και υγρά μάτια του ελληνικού κινηματογράφου, που είδαν έρωτες, επιτυχίες και τραγωδίες να εκτυλίσσονται μπροστά τους καθοδηγούμενα από τη μοίρα.

ΠΗΓΗ:newsbeast.gr