Πώς έζησα τις πρώτες ώρες της φωτιάς στην Κινέτα

Όσα δεν χωράνε σε μια φωτογραφία καταστροφής

Άγχος, αγωνία, λύπη, φόβος, πανικός, η αίσθηση του καυτού αέρα να σου καίει το δέρμα, η μυρωδιά του καμένου.

Λίγα μόνο από όσα δεν θα μπορέσει ποτέ να μεταφέρει η εικόνα από το σημείο μιας πυρκαγιάς σε εξέλιξη.

Από αυτά που θα νιώσει, θα δει και θα αισθανθεί όποιος βιώσει από κοντά το καταστροφικό έργο μια πυρκαγιάς όπως αυτής που σάρωσε την Αττική πριν λίγες ημέρες αφήνοντας πίσω της δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.

Μοιάζει τόσο απίστευτο το πόσο γρήγορα αυτό που φαίνεται μακρινό, η φλόγα να κατακαίει σπίτια και δέντρα, μπορεί μέσα σε λίγα λεπτά να γίνει τόσο κοντινό και επικίνδυνο.

Οι φλόγες με τον αέρα, έχουν τη δυνατότητα να πετάνε κυριολεκτικά από δέντρο σε δέντρο ακόμα κι αν τα χωρίζουν πολλά μέτρα.

Ο καπνός κατακλύζει τα πάντα, καλύπτει τον ήλιο και το φως. Μέσα σε δευτερόλεπτα οι δυνατές σκιές μπορούν να μετατραπούν σε ένα γκρίζο τοπίο και το πέπλο της σκόνης και του καπνού να καλύψουν τα πάντα.

Είδαμε στα σημεία της φωτιάς στην Κινέτα πυροσβέστες και οχήματα να μπαίνουν και να χάνονται μέσα στους καπνούς. Είδαμε αεροπλάνα και ελικόπτερα να εμφανίζονται από το πουθενά και με δύσκολες μανούβρες να προσπαθούν να βρούνε το δρόμο προς στη φωτιά σχεδόν στα τυφλά.

Παρέα με τον κόσμο αγωνιούσαμε προσπαθώντας να μάθουμε πληροφορίες.

Κάθε όχημα που ερχόταν από το μέτωπο της φωτιάς γινόταν αγγελιοφόρος μαντάτων. Ο κόσμος το περικύκλωνε και βομβάρδιζε με ερωτήσεις τους οδηγούς και τους επιβάτες προσπαθώντας να μάθει κάτι για το σπίτι του, για τους δικούς του ανθρώπους. Για το πότε θα μπορούσε να περάσει το μπλόκο και να φτάσει κοντά τους.

Κάθε τόσο η φωτιά πλησίαζε και η αστυνομία πάσχιζε να πείσει τον κόσμο να μετακινηθεί σε ασφαλέστερο πιο μακρινό σημείο. Πράγματι ο καπνός είχε τη δυνατότητα να μας περικυκλώνει χωρίς καν να το αντιληφθούμε. Τη μία στιγμή η ορατότητα ήταν λίγες δεκάδες μέτρα, και την επόμενη αντιλαμβανόσουν ότι σε έχει περικυκλώσει η ομίχλη από τα καμένα δέντρα.

Δεν ήθελε πολύ για να αισθανθείς φόβο, να αισθανθείς ότι μπορεί να εγκλωβιστείς και να μη μπορείς να βρεις διέξοδο.

Ο βαρύς και ζεστός γεμάτος καπνό αέρας δυσκόλευε την αναπνοή όλων. Κυρίως όσων δεν είναι μαθημένοι σε αυτές τις συνθήκες. Όμως οι πυροσβέστες δεν έδειξαν να πτοούνται ούτε μία στιγμή. Την ώρα που οι πολίτες προσπαθούσαν με μαντήλια στο πρόσωπο και χειρουργικές μάσκες να μείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά στις εστίες της φωτιάς με την ελπίδα να μπορέσουν να σώσουν ότι σώζεται ή να περάσουν για να φτάσουν στους δικούς τους ανθρώπους, οι άντρες της πυροσβεστικής υπηρεσίας δεν σταματούσαν τη μάχη με τις φλόγες.

Κάθε τόσο ο θόρυβος από τις μηχανές των ελικοπτέρων και των αεροπλάνων που συμμετείχαν στην κατάσβεση της φωτιάς έφτανε στα αυτιά μας αλλά από ένα σημείο και μετά πολύ δύσκολα μπορούσαν να εντοπιστούν εξαιτίας της ομίχλης που είχε δημιουργήσει το πυκνό νέφος του καπνού.

Οι πληροφορίες που έφταναν ώρα με τη ώρα έκαναν σαφές στον κόσμο που στεκόταν στα μπλόκα της αστυνομίας πως αυτή δεν ήταν μια ακόμα από τις πυρκαγιές που είχαν αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Οι αναφορές για δεκάδες καμένα σπίτια έκαναν όλους να φοβούνται το χειρότερο. Μαζί με τον κατακόκκινο από τον καπνό ήλιο που έδυε μαζί εξαφανίστηκαν και οι ελπίδες των περισσοτέρων πως το κακό θα τελείωνε σύντομα.

Η μάχη των πυροσβεστών με τις φλόγες θα κρατούσε ώρες μέχρι αργά τη νύχτα και θα συνεχιζόταν και τις επόμενες μέρες ενώ θα περνούσαν αρκετές ακόμα ώρες πριν ανοίξουν οι δρόμοι και καταφέρουν οι κάτοικοι να φτάσουν στα σπίτια τους και να δούνε από πρώτο χέρι τις εικόνες της καταστροφής που δημιούργησε η πύρινη λαίλαπα.

Μέχρι τότε οι πρώτες πληροφορίες για νεκρούς, από το Μάτι, είχαν ήδη αρχίσει να καταφτάνουν.

Πλέον αυτή η φωτιά είχε κάνει πραγματικότητα τους χειρότερους εφιάλτες όλων μας.