Ενας θυμωμένος γιος...

Το σήμερα ξαναφέρνει το χθες. Ο νέος δεν φεύγει γιατί δεν μπορεί και ο γονιός δεν του ανοίγει την πόρτα γιατί δεν θέλει. Ποια είναι όμως τα όρια της ενίσχυσης του παιδιού μας μπροστά στο δικό του αύριο;
Η οικονομική κρίση ξανάφερε την οικογένεια και τα μέλη της κάτω από την ίδια στέγη, αφού η οικονομική συμπίεση των νέων ανθρώπων δεν επιτρέπει τον απογαλακτισμό και το άνοιγμα των φτερών τους που κουρνιάζουν μέσα στο γονεϊκό περιβάλλον. Μάλιστα όσα περισσότερα έχει ο γονιός, τόσα ίσως και παραπάνω ζητάει πολλές φορές το παιδί, που βολεύεται σε αυτή την αμφίδρομη σχέση με βασικό αποτέλεσμα την περαιτέρω καθήλωσή του στο οικογενειακό περιβάλλον και την αδυναμία του να αποκτήσει μαχητικότητα, διεκδικώντας το δικό του ξεπέταγμα και τον τρόπο ζωής που θα έπρεπε να έχει αναζητήσει μετά τα 25 του χρόνια.

Εκεί οριοθετήθηκε η πραγματική ανεξαρτησία ειδικά του άνδρα, ο οποίος ουσιαστικά μετά τον Στρατό δεν επέστρεφε στην οικογένειά του. Οσο και αν η μάνα και ο πατέρας ένιωθαν τον αποχωρισμό, η πραγματικότητα οδηγούσε τον νέο άνθρωπο στο δικό του ταξίδι και στην προσπάθεια να τα καταφέρει μόνος του.

Εάν παρέμενε στο σπίτι, οι γονείς αύξαναν τις παροχές στο ζεστό γάλα που ερχόταν στο κρεβάτι, κυρίως του γιου, ο οποίος ξύπναγε μετά τις 12 κουρασμένος, αφού τα χρήματα έπεφταν για να μην του λείψει κάτι ή, ακόμη καλύτερα, για να νιώθει πιο άνετα και χαλαρά στην εφησυχασμένη ζωή του. Φυσικά μετά τα 30-35 ο νέος άρχισε να πνίγεται από τη γονεϊκή υπερπροστασία, οι τσακωμοί ήταν το καθημερινό πηγαινέλα του παιδιού που δεν μεγάλωνε και του γονιού που καταλάβαινε τον φαύλο κύκλο στον οποίο έμπαινε, ενώ όλη η οικογένεια ζούσε μια νοσηρή κατάσταση.

Το σήμερα ξαναφέρνει το χθες. Ο νέος δεν φεύγει γιατί δεν μπορεί και ο γονιός δεν του ανοίγει την πόρτα επειδή δεν θέλει. Ποια είναι όμως τα όρια της ενίσχυσης του παιδιού μας μπροστά στο δικό του αύριο; Πότε ο γονιός αποδεσμεύεται εν μέρει από αυτούς τους ρόλους και το παιδί παίρνει τη ζωή στα χέρια του; Το σενάριο μάλιστα γίνεται πιο τραγικό όταν ο γονιός δέχεται πίσω το χωρισμένο παιδί του πιθανά μαζί με κάποιο εγγόνι, καθώς φορτώνεται τα στόματα που πρέπει να θρέψει εκείνο και τις ψυχικές φορτίσεις που κουβαλάει ο γιος ή κόρη μέσα από έναν διαλυμένο γάμο.

Πάντα οι γονείς στη χώρα μας κουβαλάνε τα λάθη των παιδιών τους, αλλά και τα παιδιά πληρώνουν τις κακές πολιτικές της οικογένειας και, φυσικά, της ίδιας της Πολιτείας που τους οδήγησε στην απελπισία και τους καθήλωσε στο έδαφος όταν η απογείωση ξεκινούσε με το πέρας των σπουδών τους. Γι’ αυτό και ο γονιός, έχοντας το σύνδρομο του μυρμηγκιού, συνεχώς μαζεύει στερώντας από τον εαυτό του υλικές απολαύσεις, χτίζει σπίτια και φτιάχνει προίκες (σήμερα περισσότερο για το αγόρι!), εν ολίγοις παγιδεύεται στη συνεχή ανακύκλωση της αγωνίας του τι θα γίνει το παιδί του όταν αυτός πεθάνει και πώς θα ζήσει αν ο ίδιος δεν του εξασφαλίσει το μέλλον και τη συνέχειά του.

Αυτή η σκηνή παίζεται σχεδόν σε όλα τα ελληνικά σπίτια - μάλιστα αν υπάρχει ένας ισχυρός και δημιουργικός γονιός, φορτώνεται στην πλάτη του πολύ περισσότερα από αυτά που οφείλει να δώσει στο παιδί του. Θα κλείσω με μία φράση ενός νέου που ο θυμός για τον πατέρα του έβγαινε έξω από τα παράθυρα του γραφείου μου, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά μπροστά στη γυναίκα του: «Να πάει να δανειστεί, να μη με γένναγε!

Πρέπει να μου δώσει γιατί εγώ δεν έχω και γιατί εκείνος οφείλει να με στηρίξει σαν πατέρας». Αραγε, τι θα μπορούσα να πω σε αυτόν τον αχάριστο νέο που αντί να δει πώς θα χρησιμοποιήσει τα χέρια και τα πόδια του μαζί με το μυαλό του αναζητούσε ευθύνες για τη δική του ζωή στον «κακό» γονιό του;


Από τον δρα Θάνο Ε. Ασκητή
νευρολόγο-ψυχίατρο, πρόεδρο του Ινστιτούτου
Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας