Ξημέρωμα στην Επίδαυρο

Η θαρραλέα Στεφανία Γουλιώτη επιστρέφει μετά από 3 χρόνια στα γνώριμα μονοπάτια μιας παράστασης στις Ευμενίδες του Αισχύλου που έχει «παίξει» στο Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260 και τώρα κατηφορίζει για λογαριασμό του Φεστιβάλ Επιδαύρου στο εμβληματικό Αρχαίο Στάδιο
Η Στεφανία Γουλιώτη μας δίνει από τώρα ραντεβού για τον ερχόμενο Ιούλιο. Το διήμερο, Σάββατο και Κυριακή 14 και 15 Ιουλίου. Τόπος συνάντησης, το Αρχαίο Στάδιο Επιδαύρου. Ώρα συνάντησης, 6 το πρωί.

Μια ξεχωριστή εμπειρία για όποιον επιλέξει να βρεθεί σε αυτόν τον εμβληματικό μνημείο της αρχαιότητας. Η Στεφανία Γουλιώτη – Σύλληψη, σκηνοθεσία και ερμηνεία- σε μορφή μονολόγου επιστρέφει στις Ευμενίδες του Αισχύλου ( σε μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη) στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Επιδαύρου. Μαζί με την Γουλιώτη θα είναι η σκηνοθέτης Σύλβια Λούλιου (καλλιτεχνική συνεργασία) και ο Δημήτρης Καμαρωτός (σχεδιασμός ήχου). Το καλοκαίρι του 2015 – το καυτό καλοκαίρι του Δημοψηφίσματος αλλά και της εντυπωσιακής «κωλοτούμπας» των κυβερνητικών- η Γουλιώτη ανέβασε τις Ευμενίδες στην Πειραιώς 260 στο χώρο Ε. Στο site του Φεστιβάλ βρήκα την εξής αναφορά: «Χωρίς σκηνοθετικές φιλοδοξίες, αλλά με πειραματική διάθεση, η Στεφανία Γουλιώτη –μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της– δοκιμάζει έναν ερμηνευτικό δρόμο σύμφωνα με τον οποίο ο ηθοποιός λειτουργεί ως απλός διάμεσος μεταξύ έργου και κοινού. Διάλεξε τις Ευμενίδες (458 π.Χ.) γιατί, όπως λέει, είναι ένα έργο παραμελημένο και πολύπαθο, αλλά και με μεγάλο ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον. Ο κεντρικός ήρωας, ο Ορέστης, βασανίζεται από φωνές ενοχών, ανασφάλειας, φόβων. Με την παρέμβαση της θεάς Αθηνάς, οι Ερινύες μετατρέπονται σε Ευμενίδες. “Σήμερα η ψυχανάλυση προσπαθεί κάτι ανάλογο – όσο βαθιά κι αν θάβουμε τις σκοτεινές φωνές μέσα μας, αυτές εξακολουθούν να μας επηρεάζουν”».

Διαβάζω σχετικά με το “στορι”: «Στο τρίτο μέρος της αισχύλειας τριλογίας, συναντάμε τον Ορέστη στο μαντείο των Δελφών, όπου έχει καταφύγει για να ρωτήσει τον Απόλλωνα, πώς θα γλιτώσει από τις Ερινύες που τον κυνηγούν, μετά τον φόνο της Κλυταιμνήστρας.

Ο θεός τον συμβουλεύει να φύγει όσο οι Ερινύες ακόμα κοιμούνται και να καταφύγει στην Αθήνα. Στο ναό εμφανίζεται εν τω μεταξύ το φάντασμα της Κλυταιμνήστρας, που ζητά δικαίωση, καθώς ο Ορέστης παραμένει ατιμώρητος. Οι Ερινύες ξυπνούν διωγμένες από το ναό του Απόλλωνα ακολουθούν τον Ορέστη ως την Αθήνα, όπου τον βρίσκουν ικέτη στο άγαλμα της Αθηνάς.

Η θεά εμφανίζεται και ζητά να ακούσει και τις δύο πλευρές, αφενός τις Ερινύες, αφετέρου την απολογία του Ορέστη. Καθώς η υπόθεση είναι πολύ δύσκολη, η Αθηνά αποφαίνεται πως πρέπει να συγκληθεί ειδικό δικαστήριο που θα κρίνει την αθώωση ή την ενοχή του ήρωα και θεσμοθετεί μ’ αυτό τον τρόπο ενώπιον των Αθηναίων πολιτών τον Άρειο Πάγο.

Κατόπιν καταφτάνει κι ο θεός Απόλλωνας που αναλαμβάνει την υπεράσπιση του μητροκτόνου Ορέστη αλλά το αποτέλεσμα της δίκης που καταλήγει σε ισοψηφία καθορίζεται εντέλει από την ψήφο της θεάς Αθηνάς που αθωώνει τον Ορέστη στην θεωρούμενη, ιδρυτική αυτή πράξη της Δημοκρατίας αλλά και της Πατριαρχίας. Οι Ερινύες εξευμενίζονται και μετατρέπονται σε Ευμενίδες».

Η Γουλιώτη σε ένα σημείωμα της γράφει: «”Αφήστε το φόβο να ζει στην πολιτεία”. Στο εγχείρημα αυτό μας καθοδηγεί μια ανάγκη καταβύθισης στα άδυτα του ανθρώπινου ψυχισμού, απόλυτης έκθεσης των φαντασιώσεων, της ανασφάλειας και των φόβων μας ενώπιον του κοινού. Είναι μια απόπειρα να μπει σε διάλογο το Συνειδητό με το Ασυνείδητο, το βαθύτερα καταγεγραμμένο.

Οι Ερινύες εμφανίζονται ως φόβητρα, ψιθυρίζοντας τις εντολές τους, τα ονόματα των αντιδίκων τους, και τότε ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τη βαθιά αλήθεια πως είναι ο ίδιος οι φωνές αυτές, περιέχει όλα τα πρόσωπα του έργου και, ταυτόχρονα, όλα τον περιέχουν.

Η παράσταση αυτή είναι μια υποκριτική δοκιμασία με σκοπό να αποκαλυφθεί η αισθητική όχι της εικονοποίησης, αλλά μιας ιδανικής κατάστασης όπου ο θεατής βλέπει όχι αυτό που παρουσιάζεται μπροστά του, αλλά αυτό που ο ηθοποιός φαντάζεται. Θεατής και ηθοποιός συναντιούνται σ’ ένα αόρατο τοπίο και μοιράζονται μια ανεπανάληπτη εμπειρία».