Απόψε δεν θα γιορτάσω

Όχι κορίτσια, δεν θα γιορτάσω κι ούτε θα έρθω στη γιορτή σας. 

Απόψε, 8 του Μάρτη, δεν θα πιω, δεν θα χορέψω, δεν θα λικνιστώ στους ρυθμούς του καρακατσουλιού όπου μετατρέψαμε την εξέγερση των εργατριών από το Σικάγο για ίσα εργασιακά δικαιώματα με τους άντρες συναδέλφους τους. Μια εξέγερση που πνίγηκε στο αίμα από τα αφεντικά της εξουσίας κι ωστόσο άλλαξε την πορεία της ιστορίας κι έμεινε ως σήμερα σύμβολο αδιάκοπου αγώνα για ισονομία, αταξική κοινωνία, άμεση Δημοκρατία.

Απόψε θα μείνω σπίτι. 
Για να μην εκφυλίσω περισσότερο το σύμβολο του αγώνα αυτών των γυναικών ενάντια στον καπιταλισμό, με μπριζολάκια στα κάρβουνα, τζατζίκια και ζεϊμπέκικα βαριά.
Για να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου σχετικά με τον ορισμό του φεμινισμού ως χαζοχαρούμενη ισότητα με το άλλο φύλλο. Τί θα πει ισότητα; Δεν διεκδικώ ισότητα. Δεν είμαστε όλοι ίσοι. Ο καθένας με το ρόλο του, με τις δυνατότητές του, τις προσδοκίες του, τα όνειρα που τον εμπνέουν, κι εντέλει με τη διαφορετικότητά του. Όχι ισότητα, αλλά ισοκατανομή και ισονομία στην εργασία, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικογένεια.
Απόψε θα μείνω σπίτι για να σκεφτώ τα 500 εκατομμύρια των γυναικών ανά τον κόσμο που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να μάθουν γραφή και ανάγνωση.
Τα 130 εκατομμύρια των γυναικών που σήμερα, σε 29 χώρες του πλανήτη, υπόκεινται σε καταναγκαστική κλειτοριδεκτομή.

Τα αμέτρητα μικρά κορίτσια των Τρίτων χωρών που υποχρεούνται σε σεξουαλική κακοποίηση μέσω του γάμου με όποιο κτήνος μπορεί να τα αγοράσει από τις οικογένειές τους.
Τις γυναίκες που δολοφονούνται ανά τον κόσμο – δεν εξαιρούνται και οι πολιτισμένες χώρες - οι οποίες πεθαίνουν από τη βία του συντρόφου τους.

Τις γυναίκες πρόσφυγες στη δίνη της οδύσσειάς τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς την Ευρώπη που έρχονται αντιμέτωπες με το δουλεμπόριο και την πορνεία.

Τις γυναίκες με αναπηρία που πέφτουν συχνά θύματα βίας, σεξουαλικής κακοποίησης και κοινωνικής απομόνωσης ακόμη και από τις ίδιες τους τις οικογένειες.

Τις γυναίκες που απολύονται καθημερινά από τη δουλειά τους – στον πολιτισμένο κόσμο, στον τόπο μου, στην πόλη μου, στην γειτονιά μου - γιατί βρίσκονται σε κατάσταση εγκυμοσύνης.
Απόψε, κορίτσια, θα μείνω σπίτι. Με μια νύχτα περισυλλογής θα αποτίσω φόρο τιμής στις γυναίκες όλου του κόσμου που απαιτούν σεβασμό και δικαιοσύνη από τους πατέρες, τους αδελφούς, τους συντρόφους, τους γιους, τους εργοδότες, τους νομοθέτες.

Απ΄ αύριο, και για τα επόμενα 364 μερόνυχτα, μπορούμε όλες μαζί να αγωνιζόμαστε και να επαγρυπνούμε ώστε οι επόμενες γενιές των γυναικών όλου του κόσμου να αποτείνουν σε μας φόρο τιμής για τους δρόμους που θα ανοίξουμε για την ζωή τη δική τους.

Γιατί, κορίτσια, η ζωή δεν προχωράει, δεν αλλάζει με μπριζολάκια, τζατζίκια και ζεϊμπέκικα βαριά στη μνήμη των αγώνων που έδωσαν τα χρόνια εκείνα οι εργάτριες απ΄ το Σικάγο. Και τόσα χρόνια που το γλεντούσαμε κάθε τέτοια νύχτα, τί καταφέραμε ν΄ αλλάξει; Τίποτα.

Ωστόσο, σήμερα βρισκόμαστε εμείς, σ΄ αυτό τον κόσμο που δεν έπαψε ποτέ να καταπίνει λαίμαργα τις σάρκες της γυναίκας, να είμαστε η αιχμή του δόρατος που σημαδεύει τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της ζωής της δικής μας και των επόμενων γενεών.

Απ΄ αύριο, λοιπόν, είμαστε όλες καλεσμένες στο χορό εκείνων των γυναικών των οποίων η ζωή τους ποτέ δεν έπαψε “σαν γυναίκα να αιμορραγεί”. Απ αύριο, κορίτσια, απ΄ αύριο και κάθε μέρα…

Λίτσα Καραμπίνη
Χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα Αττικό Βήμα