Όταν ο έρωτας έχει τελειώσει το βλέπεις κι ας μην το θες

Όσο γρήγορα το εντοπίζεις σαν τρίτος, τόσο δύσκολα το αποδέχεσαι όταν πρόκειται για τη δική σου περίπτωση. Βλέπεις ζευγάρια που αποφεύγουν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον, λες κι η επαφή θα τους φανερώσει τις ελλείψεις, που κάθονται σε εστιατόρια αμίλητοι ή κι αν μιλήσουν, δε ρωτάνε, λίγο τους νοιάζει τι έχει ο άλλος να πει πια. Δε θέλει και πολύ για να προσέξεις πως κοιτάνε το σύντροφό τους με βλέμμα άδειο, χωρίς θαυμασμό, χωρίς επιθυμία, με μια συνήθεια που έχει καταντήσει βαρετή.

Είναι και κάποια άλλα ζευγάρια –αυτά που μας τη σπάνε αν τα παρακολουθούμε μόνοι– που δεν μπορούν να πάρουν τα χέρια τους ο ένας απ’ τον άλλον, που μιλάει ο δικός τους κι ακούνε με ευλάβεια, που η προσοχή τους δε φεύγει ούτε λεπτό απ’ το σύντροφό τους. Αυτοί είναι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ο κόσμος είναι τελικά τόσο όμορφος κι απλός όσο τον βλέπουν αυτοί ή αν απλά ο έρωτας τους κτύπησε στο κεφάλι και τους άφησε λίγο ηλίθιους. Το χαμόγελο δε λείπει ποτέ απ’ το πρόσωπό τους, είναι πάντα πρόθυμοι να εξερευνήσουν και ξεχειλίζουν από ζωντάνια απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Μάλλον έχουν βρει έναν εξαιρετικά καλό λόγο να είναι ευγνώμονες που είναι ζωντανοί κι αυτό φαίνεται.

Η λυπηρή, μεν, αναπόφευκτη, δε, πραγματικότητα είναι ότι ένα ζευγάρι που θα γιορτάσει επετείους χρόνων θα περάσει κι απ’ τις δύο αυτές φάσεις. Η λατρεία στο βλέμμα σιγά-σιγά μειώνεται, εκεί που έλιωνες στο άκουσμα της φωνής στο ακουστικό σου, απαντάς με ένα «έλα» ξερό. Η μεγάλη ανυπομονησία που ένιωθες μέχρι να συναντηθείτε δεν έχει λόγο ύπαρξης, δε λέω ότι θα λυπάσαι κιόλας, αλλά όπως και να το κάνουμε το ‘χεις πια συνηθίσει.

Ο χρόνος που περνάτε μαζί δεν είναι πια αφιερωμένος σε περιπέτειες και νέες εμπειρίες, κάπου αφήνετε τα ταξίδια και τις εκδρομές κι αράζετε στον καναπέ -κι όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Φαντάσου πως κρατάς ένα μολύβι και σχηματίζεις έναν κύκλο, αυτή είναι η πορεία της κάθε σχέσης, την ώρα, όμως, που ο κύκλος ολοκληρώνεται έχεις να κάνεις μια επιλογή: μετακινείς το χέρι σου ώστε να αρχίσεις έναν νέο κύκλο παραδίπλα, ή συνεχίζεις να σχεδιάζεις τον κύκλο στο ίδιο σημείο. Αυτό βέβαια εξαρτάται απ’ το πόσο σου άρεσε ο κύκλος αυτός, απ’ το πόσο ικανοποιημένος έμεινες και το πόσο επιμένεις να του δίνεις συνέχεια.

Για να είμαστε, όμως, σε θέση να εκτιμήσουμε την κατάσταση και να αποφασίσουμε πώς προχωράμε από ‘δω και πέρα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσουμε το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε. Καλό είναι σε κάθε φάση να ανατρέχεις στην αρχή, να θυμηθείς πώς ήσαστε τότε και να συγκρίνεις με το τώρα.

Αν τα παθιασμένα φιλιά κι οι ατελείωτες συζητήσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε γκρίνιες και σε ώρες μπροστά από οθόνες κινητών, τότε έφτασε η ώρα να αποφασίσεις τι θα κάνεις με το μολύβι σου.

Μη σε λυπεί που δε βλέπεις πια τον έρωτα έντονο στην καθημερινότητά σου και που έχει χαθεί το ηλίθιο χαμόγελο απ’ το πρόσωπό σου, μη σκας, αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Πιθανότατα έχεις κερδίσει άλλα, την οικειότητα, την εμπιστοσύνη, την ασφάλεια που νιώθεις κι αν το θες πολύ συνέχισε στον ίδιο κύκλο, δυνάμωσε λίγο τη φλόγα έτσι για να θυμηθείτε τα παλιά.

Αν πάλι δε βλέπεις λόγο να συνεχίσεις, αν φεύγοντας ο έρωτας σου αποκάλυψε την άσχημη πραγματικότητα που δεν μπορούσες να δεις, τότε μετακίνησε το χέρι σου, ξεκούρασε το λίγο κι εν καιρώ θα αρχίσεις καινούριο κύκλο.

Μόνο –προς Θεού– μην αποφεύγεις να δεις την αλήθεια σου, μη σταματάς να ψάχνεις μέσα σου, μην τους αφήσεις να σου πάρουν το μολύβι απ’ τα χέρια.

Συντάκτης: Μόνα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

ΠΗΓΗ:pillowfights.gr