Δε χρωστάω σε κανέναν

Δε χρωστάω σε κανένα, δε μου χρωστάει κανείς τίποτα.  Και ειδικά σε σένα. Δε σου χρωστάω τίποτα. Μου έδωσες και κάτι ουσιαστικό για να στο δώσω πίσω;

Χρωστάω. Λέξη βαριά, σου δένει τα χέρια, νιώθεις ένα βάρος στο στήθος, μία οφειλή σε κάποιον για κάτι που του πήρες. Εγώ όμως δε σου πήρα τίποτα, δε διεκδίκησα τίποτα κι όμως συμπεριφέρεσαι σαν να σου έχω κλέψει ό,τι πολυτιμότερο είχες.

Είναι κάποιοι άνθρωποι, ρε παιδάκι μου, που συμπεριφέρονται λες και όλος ο κόσμος τους χρωστάει το καλύτερο, το ομορφότερο, αυτό που έχει πιο πολύ αξία. Και αυτοί δεν κάνουν τίποτα, καμία προσπάθεια, απλά καλόμαθαν να ακούν ότι είναι οι καλύτεροι, βολεύτηκαν και τώρα τους διέπει μία ψευδή αίσθηση ότι αξίζουν να έχουν τα πάντα στα πόδια τους χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι.

Σου έχω νέα: Δεν είσαι ξεχωριστός. Διαφορετικός ίσως, αν και πάλι παίζεται. Είσαι βολεμένος στο να πιστεύεις ότι είσαι ξεχωριστός γιατί έτσι μπορείς να απαιτείς. Και για προσπάθεια ούτε λόγος! Μόνο απαιτείς να σου έρθουν όλα από μόνα τους, όλα τα καλύτερα μπροστά στα πόδια σου, αλλά δεν προσπαθείς ουσιαστικά να βάλεις εσύ τη ρότα για αυτά. Δε σου χρωστάει όμως κανένας, ούτε η ζωή να έχεις όλα αυτά που «αξίζεις». Και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν μπορείς εσύ να δώσεις αντικειμενική αξία στον εαυτό σου.

Ο καθένας αξίζει να πάρει αυτό που προσπαθεί να έχει. Βαρέθηκα να ακούω και να βλέπω ανθρώπους να περιμένουν πρίγκιπες και άσπρα άλογα, που γκρινιάζουν όλη μέρα για τα προβλήματά τους, χωρίς να προσπαθούν καν να κάνουν κάτι για να τα αλλάξουν. Και βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να βαριούνται και να μην πιάνουν τη ζωή στα χέρια τους.

Και όπως η ζωή δε μου χρωστάει τίποτα λοιπόν, ούτε σε σένα ούτε σε μένα, έτσι και εγώ δε χρωστάω  τίποτα σε κάποιον που δεν προσπάθησε. Που δεν ήθελε να προσπαθήσει για να με κρατήσει στη ζωή του. Απλά είναι οι μερικές αυτές φορές που μπλεκόμαστε, που νιώθω ότι δεν «καθάρισα», ότι δεν ξετυλίχθηκε όλο το κουβάρι. Και δε θα περιμένω μέχρι να φτάσουμε την άκρη του νήματος γιατί δε θα μείνει κανένα νόημα για μένα μετά, αν τα κάνω όλα μόνη μου, δε στο χρωστάω να περιμένω.

Το τίμημά σου πάντως είναι βαρύ για να το πάρω όλο πάνω μου και δανεικά δε μου αρέσει να παίρνω ούτε παπούτσια για να φοράω. Ειδικά δανεικά από σένα, γιατί ξέρω ότι θα είναι αγύριστα. Δε θα μπορέσω να σου δώσω πίσω ό,τι μου δώσεις, καμία στιγμή, δε θα μπορέσω να σε πληρώσω με το ίδιο νόμισμα για καμία συμπεριφορά.

Δεν είσαι κάτι ιδιαίτερο όμως, αν όλα τα περιμένεις από εμένα. Κάποιος θα ξεχωρίσει για τη σπίθα της ζωής που έχει στα μάτια του. Θα ξεχωρίσει αυτός που κυνηγάει τη ζωή του και δεν τον κυνηγά αυτή. Θα την κυνηγήσει και θα ξέρει πού θα βάλει στόχο, χωρίς να κοιτάει δεξιά και αριστερά κάθε τι ανούσιο. Θα ξεχωρίσει τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Και εσύ αυτό δεν το κάνεις. Και εγώ δε θα αρρωστήσω για το τίποτα. Γιατί τα συναισθήματα είναι συναισθήματα, αλλά αν κάποιος δεν έχει όρεξη και διάθεση να δουλέψει μ’ αυτά, δεν μπορεί να δουλευτεί καμία σχέση.

Δε θέλω πιο πολλά και ποτέ δεν πίστεψα, ούτε μία στιγμή ότι μου χρωστάς κάτι για όλα αυτά που ένιωσα. Ήθελα και τα έπαθα, ό,τι έκανα το έκανα με την ψυχή μου, χωρίς να περιμένω τίποτα πίσω. Με τη σειρά μου όμως και εγώ δε χρωστάω τίποτα και σε κανέναν. Όταν δίνω, δεν περιμένω ανταλλάγματα. Και αν όσα πήρες από μένα, δεν τα εκτίμησες και δεν κατάλαβες την αξία του να σου δίνει κάποιος το μέσα του, είναι δικό σου πρόβλημα, εγώ είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Φεύγω κυρία.

Απλά όσο γρήγορα ήρθες, τόσο γρήγορα θα γυρίσεις από εκεί που ήρθες. Μη νομίζεις ότι στο χρωστάει κάποιος και από χθες και ότι δίνει γιατί είσαι κάτι ιδιαίτερο εσύ. Ο δοτικός άνθρωπος είναι έτσι επειδή έτσι είναι αυτός. Τα νομίσματα σου στην τράπεζα λοιπόν. Εμείς έχουμε πληρώσει ήδη αρκετά.

Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή

ΠΗΓΗ:pillowfights.gr