Tο λάθος μου ήταν που έμπλεξα μαζί σου

Έχουν περάσει κάποιες μέρες και μέσα στη σιωπή μπορώ να σκεφτώ πιο ήρεμα. Ακόμη νιώθω εκείνο το βάρος στην ψυχή μου, που δε μ’ αφήνει να κάνω αισιόδοξες σκέψεις. Ένα αντίο, ένας χωρισμός, μια κλειστή πόρτα δεν είναι απλή απογοήτευση, είναι άδειασμα. Κι αυτή η κενότητα μέσα μου κάνει αντίλαλο και δε μ’ αφήνει σε ησυχία. Ο πόνος με έχει στοιχειώσει. Δεν επιρρίπτω όμως καμία ευθύνη σε κανέναν, παρά μόνο σε μένα. Ήταν λάθος μου που έμπλεξα μαζί σου.

Είναι από εκείνα τα λάθη, που μετανιώνεις, κι εύχεσαι να μην είχες κάνει. Δεν ήσουν μια εμπειρία που θα ήθελα να θυμάμαι και δε θα είσαι ένα μάθημα που θ’ αξίζει να επαναφέρω στη μνήμη μου. Ήσουν ένα βίωμα, που θα ήθελα να μην είχα ζήσει, και το λέω με πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Ήρθες στη ζωή μου σε μια φάση, που ήμουν πλήρως συνειδητοποιημένη για το τι θέλω και πού πάω, πώς ήθελα να προχωρήσω στην προσωπική μου ζωή. Έκανες θόρυβο στην έλευσή σου και φώτισες την τότε μουντή μου καθημερινότητα. Πίστεψα ότι όντως ήθελες να μείνεις και να ζήσουμε μαζί μια όμορφη ιστορία.

Ψέματα! Μπουρδολογίες δίχως αύριο. Μεγάλες κουβέντες με σκοπό να εντυπωσιάσεις. Και μετά, σιωπή για ν’ αποφύγεις τις ευθύνες σου. Αυτό ήταν το «ιδιαίτερο» που ξύπνησα μέσα σου; Ποιος σου είπε ότι είχα ανάγκη από φανφάρες και παραμύθια για να με κερδίσεις; Ειλικρίνεια ήθελα κι έναν άνθρωπο με κότσια, να σταθεί απέναντί μου και να γδύσει την ψυχή του.

Από μεγάλα λόγια χορτάσαμε, από αισθήματα και πράξεις έχουμε ανάγκη. Αισθήματα αληθινά, τρυφερά, ικανά ν’ αλλάξουν τη διάθεσή μας και την οπτική της ζωής μας. Πράξεις αγνές, απ’ την καρδιά βγαλμένες, που έχουν τη δύναμη να λιώσουν κάθε παγόβουνο που μπαίνει εμπόδιο σε μια ερωτική επικοινωνία.

Είχα ανάγκη απ’ την αλήθεια σου, την όποια αλήθεια σου. Γιατί φοβήθηκες να την ξεσκεπάσεις; Πίστεψες ότι θα έφευγα; Όποιος σ’ αγαπάει, μάτια μου, σ’ αγαπάει γι’ αυτό που είσαι. Κανείς μας δεν είναι ηλίθιος, μπορεί να εθελοτυφλούμε ώρες-ώρες, αλλά την αλήθεια και το πραγματικό πρόσωπο του καθενός το ανακαλύπτουμε, αργά ή γρήγορα.

Ήξερα πολύ καλά ποιον είχα απέναντί μου. Αγάπησα τη φωτεινή και τη σκοτεινή σου πλευρά, όλοι έχουμε ελαττώματα εξάλλου. Υπάρχουν όμως κάποια όρια κι αυτά τα όρια, τα δικά μου όρια, εσύ τα ξεπέρασες. Δεν είναι αλάνα η ζωή μας, έχει και συρματοπλέγματα, που ονομάζονται σεβασμός κι αξιοπρέπεια. Κι εσύ, έκανες ότι δεν υπάρχουν. Όσο μικρός κι αν είναι ο κόσμος, όσο μεγάλο κρεβάτι κι αν είμαστε όλοι, κάποιες σχέσεις πρέπει να τις σεβόμαστε.

Κάνοντας την αυτοκριτική μου, ένα μόνο έχω να πω: Ήταν μεγάλο λάθος που αφέθηκα σ’ αυτόν τον έρωτα. Ήταν λάθος που πίστεψα ότι με είχες αγαπήσει και είδες κάτι ξεχωριστό σε μένα. Ήταν λάθος μου που πίστεψα στα λόγια σου και μεγαλύτερο λάθος μου που συγχώρησα τις αδυναμίες σου.

Ήταν λάθος που για μια στιγμή νόμισα ότι ήθελες ν’ αλλάξεις και να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα. Ήταν λάθος μου που συνέχισα να προσπαθώ να δικαιολογώ συμπεριφορές, όπως κάνει ο εκάστοτε ερωτευμένος, όταν δε θέλει να χάσει τον άνθρωπό του. Είχα προσδοκίες από εσένα και μου τις γκρέμισες όλες.

Κάθε τέλος είναι δύσκολο, αλλά στο δικό μας τέλος δε θα σου ρίξω ευθύνες. Το λάθος ήταν μόνο δικό μου. Έχω το κουσούρι να πιστεύω ότι οι άνθρωποι αγαπάνε πιο βαθιά απ’ όσο δείχνουν κι αναπτύσσουν άμυνες για να κρύβουν τα συναισθήματα που μπορεί να τους εκθέσουν. Με σένα έπεσα έξω. Ήσουν κενός, επιφανειακός και με άδειασες. Δυστυχώς, εγώ σε άφησα να με αδειάσεις. Ήταν λάθος μου να ονειρευτώ το «μαζί» μαζί σου.

Απλώς λυπάμαι.

Συντάκτης: Αναστασία Νάννου